Chciałam się z Państwem podzielić moimi pierwszymi doświadczeniami w ścieżce edukacyjnej mojego dziecka. Mieszkam w małej wsi w województwie śląskim. W tym roku moje dziecko dostało się do przedszkola publicznego. Syn znajduje się w grupie 3-4 latków. Oprócz zajęć z angielskiego i rytmiki znalazła się również religia. Ja jako ateistka od razu zapytałam się o to, czy istnieje alternatywa dla mojego dziecka na czas lekcji religii (lekcje trwają 15min. w tej grupie wiekowej). Pani dość mocno skonsternowana przyznała, że nie wie co, ponieważ nigdy (!) nie było w tej placówce takiego przypadku. Oczywiście w tej grupie byłam jedyną matką, która nie chciała aby jej dziecko uczęszczało na religię. Po konsultacjach dostałam informację, że moje dziecko na ten czas może być zaprowadzone do innej grupy albo będzie na korytarzu z osobą zatrudnioną w przedszkolu. Obawiam się stresu dziecka w związku z takimi rozwiązaniami, więc zdecydowałam się, że dziecko będzie uczęszczało na religię. Mimo wszystko, nie czuję się z tym dobrze. Mój syn nie wie co to bóg, nie był nigdy w kościele. Obawiam się, że w szkole podstawowej, z racji na nasze miejsce zamieszkania, sytuacja się powtórzy po raz kolejny, że z braku możliwości wyboru, będzie dalej uczęszczał na religię, a jak pamiętam z własnych doświadczeń, w dalszym toku edukacji, dzieci są szczególnie naciskane na chodzenie do kościoła. Katecheci, księża pytają się o powody nieuczestniczenia w mszach, sprawdzane są karteczki potwierdzające uczestnictwo w tych „posiedzeniach” i nie jest to dla dzieci komfortowe a alternatywy nie ma, zwłaszcza w obszarach wiejskich. Moi rodzice byli katolikami tzw. wierzącymi ale niepraktykującymi, ja jako dziecko nie mogłam zrezygnować z religii, mimo moich próśb. Jako nastolatka ucząca się w szkole średniej, osoba pełnoletnia, gdy chciałam przestać uczestniczyć w religii, mogłam wybrać etykę, która była zorganizowana w piątek w godzinach popołudniowo – wieczornych, co jak wiadomo, skutkowało tym, że pełnoletni nastolatkowie nie chcieli „tracić” czasu w piątkowe wieczory, bądź tak jak ja, pracowali po szkole i te terminy były po prostu nieosiągalne. Minęło ponad 10 lat, a z tego co widzę, nic się nie zmieniło. Dzieci dalej są na siłę indoktrynowane. Kocham moje dziecko i bez względu czy wybierze ateizm, czy zdecyduje się na jakieś wyznanie, zawsze z nim będę i będę go popierać w wybranej drodze, o ile droga ta będzie etyczna i nie będzie nikogo krzywdzić. Chcę jednak, żeby moje dziecko miało prawo do świadomego wyboru swojej drogi w życiu.
Edycja z dnia 12.09.2017r.
Odnosząc się do odpowiedzi na Facebooku, co do mojego listu chciałam zaznaczyć, że życie nie zawsze jest czarne i białe. Co do sugestii innych matek, że można w tym czasie przychodzić do przedszkola i posiedzieć z dzieckiem, to super rozwiązanie, pod warunkiem, że się nie pracuje. Ja jednak nie korzystam z dobrodziejstw programu 500+ i tym podobnych, zatem sama zarabiam na swoje dziecko i jego potrzeby. To samo tyczy się przyprowadzania dziecka do przedszkola poza godzinami ustawowymi (8-13). Zdecydowałam, że nie chcę aby moje dziecko było wyprowadzane do innej grupy, z tego powodu, że w tym roku przeniosłam go ze żłobka do przedszkola. Mój syn przeżył to przeniesienie, wciąż tęskni do starych kolegów i swojej „cioci”. Jest dzieckiem kontaktowym i otwartym ale potrzebuje czasu. Ja jako dziecko byłam bardziej przebojowa, on jest inny. Nie wiem, być może inne dzieci są bardziej rozwinięte niż moje, jednak ja uważam, że nie jest to odpowiedni czas, aby moje dziecko musiało uczyć się o bogach. Oczywiście interesują go kościoły i tłumy tam bywające, tłumaczę mu po co tam ludzie idą i co tam robią. Nie unikam tych pytań ale też ich nie uprzedzam swoimi opowieściami. Uważam, że kiedy się zainteresuje sam, wtedy zacznę ten temat rozwijać. W naszym przedszkolu również rozdawana była zgoda na uczestnictwo w zajęciach religii, którą finalnie podpisałam. Pytałam się mojego dziecka czy chce chodzić do innej grupy, nie chciał. Zatem zdecydowałam się wyrazić zgodę. Mój list wynikał z tego, że nie czuję się z tym dobrze. Poza tym mieszkam, tak jak wspominałam, w małej miejscowości, dość hermetycznej światopoglądowo, więc nie chcę aby moje dziecko już jako 3 latek musiał się zmierzać z ideologią. Owszem, odmienność jest cechą pożądaną w pewnym momencie życia, jednak wśród przedszkolaków bycie innym nie jest niczym fajnym. Poza tym nie toleruję fanatyków religijnych, także sama nie jestem fanatyczną ateistką. Mam odwagę głosić swoje poglądy, sama nie mam ślubu kościelnego. W sytuacjach pogrzebów lub ślubów jestem w kościele z szacunku dla ludzi, którzy odchodzą lub wstępują w związek małżeński, siedzę wtedy na końcu kościoła, nie modlę się, nie uczestniczę, po prostu jestem. Jednak ja mam 30 lat, a moje dziecko ma 3 i nie musi się zmierzać ze skutkami moich (bądź co bądź) idei. Mam nadzieję, że kiedy dziecko poczuje się lepiej w nowym miejscu, będzie chętne do przechodzenia do innej grupy. Nie było żadnego przymusu ze strony placówki, były alternatywy. Tylko jakie? Żadne z powyższych rozwiązań nie było dobre ani dla mnie, ani dla dziecka. A wiem, że w najbliższej przyszłości wcale nie będzie lepiej bo jak powiedziałam, nic się nie zmieniło od czasu, gdy ja chodziłam do szkoły. Smutne to, bo o ile możemy się umówić, że dziewięcioletnie dziecko jest w stanie mniej więcej rozumieć co robi i w jakim celu, to kilkulatek już zdecydowanie mniej. Celowo podałam tu wiek komunijny, chociaż sama idąc do komunii nie rozumiałam po co to robię. Nie dostałam satysfakcjonującego uzasadnienia ani w szkole, ani w kościele, ani od rodziców w domu. Po prostu to się działo a ja nie miałam wpływu na te wydarzenia. Tego chce oszczędzić mojemu dziecku ale wszelkie instytucje, w tym świeckie, są przychylne w narzucaniu małym obywatelom światopoglądu. Nie mam absolutnie nic do religii. Jeżeli innym jest łatwiej wierzyć, to niech sobie wierzą. Dla mnie jest to śmieszne, dla nich jest to ważne. Rozumiem. Nie rozumiem po prostu łączenia spraw świeckich ze sprawami religijnymi. Religia powinna wrócić do kościoła. Dzieci tam powinny się uczyć o wartościach chrześcijańskich,w szkołach powinni się uczyć wartości etycznych i moralnych, uniwersalnych religijnie i kulturowo. Sama przestrzegam w zasadzie chrześcijańskiego dekalogu, ponieważ to zbiór uniwersalnych zasad, takich jak nie kradnij, nie zabijaj. I tylko o jedno mi chodzi, o wyprowadzenie religii z publicznych placówek. Niech dzieci dojrzewają, kształcą się i same wybierają dobre dla siebie drogi. Chciałabym jednak, żeby te decyzje były dojrzałe, przemyślane i zgodne z własnym sumieniem (absolutnie nie nawiązuje do sumienia katolickiego), oparte na wiedzy, historii i faktach. Tyle. Niemniej jednak, cieszę się, że moje słowa wywołały reakcje i poruszenie. Dziękuję.